Days #80 - #92 & Εβδομάδες 12&13
Η γενναία νέα αρχή ξεκίνησε στις 17/1 για να τελειώσει άδοξα λίγες μέρες μετά, και να βυθιστώ στην ακολασία των delivery, του αλκοόλ και της κατάθλιψης... Ναι!! Συνέχισα να τρώω το άγχος μου, τα νεύρα και τις υπερωρίες μου, το μεταπτυχιακό μου, τη σκόνη που στοιβαζόταν στο σπίτι μου (δε καθαρίζω ποτέ, παρεπιπτόντως) κλπ άλλα άσχημα που δεν προορίζονται για φαγητό.
Στο μενού συμπεριλήφθηκαν σουβλάκια (κατά κόρον), πίτσες, μακαρονάδες και κόκα κόλα light (όχι για τις θερμίδες, αλλά γιατί η original είναι πολύ γλυκειά για τα γούστα μου και γενικά μπλιαχ), γλυκά και σοκολατάκια, και δε συμμαζεύτεται. Να μην μιλήσω για το αλκοόλ...
Το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι από τις δύο εβδομάδες ακολασίας που προηγήθηκαν, βγήκα με σχεδόν μισό κιλό μείον... Δεν έχω ιδέα γιατί... Αν πω ότι συνόδευα τα σουβλάκια με σαλάτα μπρόκολο, which by the way λατρεύω, και ότι η πίτσα ήταν φαγητό μιας ολόκληρης μέρας, ή ότι όταν έπινα δεν έτρωγα, δε ξέρω πως μπορούν όλα αυτά να έσωσαν την κατάσταση. Το πιο πιθανό είναι ότι επειδή το περπάτημα δε το έχω σταματήσει, ούτε και το ανέβασμα σκαλιών (αν και ο ρυθμός έχει μειωθεί κάπως...), και επειδή όταν μπεκρουλιάζω χορεύω ή κινούμαι όλη την ώρα, μάλλον αυτό έσωσε την κατάσταση.
Τέλος πάντων, για να μη μακρυγορώ, το θέμα είναι ότι δε θέλω να συνεχίσω αυτή τη μπλιαχ ζωή. Τα έχω ξαναπεί στην αρχή, κάπου γύρω στα τέλη Οκτώβρη, τα λέω και τώρα που ειλικρικά σιχάθηκα τα junk food και πιο πολύ γιατί μου την έδωσε που δεν νιώθω σωματικά καλά, άσχετο αν έχω χάσει βάρος, με τόσο δηλητηριασμένο φαγητό.
Λοιπόν, ξεκινάω πάλι σήμερα να τρώω φαγητό, άντε το πολύ τις ελπίδες μου να μου χωρέσουν τελικά όλα τα ρούχα που μαζεύουν σκόνη στη ντουλάπα και τα λιγουρεύεται ο σκόρος καθώς και ότι κάποτε θα αρχίσω να αγαπάω και φροντίζω πραγματικά τον εαυτό μου και δε θα τον κοροϊδεύω.
Στο μενού συμπεριλήφθηκαν σουβλάκια (κατά κόρον), πίτσες, μακαρονάδες και κόκα κόλα light (όχι για τις θερμίδες, αλλά γιατί η original είναι πολύ γλυκειά για τα γούστα μου και γενικά μπλιαχ), γλυκά και σοκολατάκια, και δε συμμαζεύτεται. Να μην μιλήσω για το αλκοόλ...
Το παράξενο της υπόθεσης είναι ότι από τις δύο εβδομάδες ακολασίας που προηγήθηκαν, βγήκα με σχεδόν μισό κιλό μείον... Δεν έχω ιδέα γιατί... Αν πω ότι συνόδευα τα σουβλάκια με σαλάτα μπρόκολο, which by the way λατρεύω, και ότι η πίτσα ήταν φαγητό μιας ολόκληρης μέρας, ή ότι όταν έπινα δεν έτρωγα, δε ξέρω πως μπορούν όλα αυτά να έσωσαν την κατάσταση. Το πιο πιθανό είναι ότι επειδή το περπάτημα δε το έχω σταματήσει, ούτε και το ανέβασμα σκαλιών (αν και ο ρυθμός έχει μειωθεί κάπως...), και επειδή όταν μπεκρουλιάζω χορεύω ή κινούμαι όλη την ώρα, μάλλον αυτό έσωσε την κατάσταση.
Τέλος πάντων, για να μη μακρυγορώ, το θέμα είναι ότι δε θέλω να συνεχίσω αυτή τη μπλιαχ ζωή. Τα έχω ξαναπεί στην αρχή, κάπου γύρω στα τέλη Οκτώβρη, τα λέω και τώρα που ειλικρικά σιχάθηκα τα junk food και πιο πολύ γιατί μου την έδωσε που δεν νιώθω σωματικά καλά, άσχετο αν έχω χάσει βάρος, με τόσο δηλητηριασμένο φαγητό.
Λοιπόν, ξεκινάω πάλι σήμερα να τρώω φαγητό, άντε το πολύ τις ελπίδες μου να μου χωρέσουν τελικά όλα τα ρούχα που μαζεύουν σκόνη στη ντουλάπα και τα λιγουρεύεται ο σκόρος καθώς και ότι κάποτε θα αρχίσω να αγαπάω και φροντίζω πραγματικά τον εαυτό μου και δε θα τον κοροϊδεύω.
Ετικέτες diary
